Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Ένα πεζογράφημα!

     Πεζογράφημα της συμπατριώτισσάς μας Φωτεινής Γ. Παπαϊωάννου, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΕΑ" Τριπόλεως

Μια 16χρονη μαθήτρια απ' την Τρίπολη κέρδισε το πρώτο βραβείο Πεζογραφίας στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό που οργάνωσε το Πνευματικό Κέντρο Πειραιά "Ο Φίλων".
Πρόκειται για τη Φωτεινή Παπαϊωάννου μαθήτρια της δεύτερης τάξης του Α' Λυκείου Τρίπολης, η οποία κέρδισε το πρώτο βραβείο του διαγωνισμού περιγράφοντας το χωριό της (Περδικονέρι Γορτυνίας).
Τόσο η αγάπη για το ξεχασμένο χωριό της όσο και διάθεση να κάνει κάτι γι' αυτό οδήγησαν την Φωτεινή στον πανελλήνιο διαγωνισμό Λογοτεχνίας.
Η εργασία της μαθήτριας Φωτεινής Παπαϊωάννου που ανάγκασε την κριτική επιτροπή του διαγωνισμού να της δώσει το πρώτο βραβείο είναι η εξής:

ΠΕΡΔΙΚΟΝΕΡΙ
Κει που ο ήλιος ξεπροβάλλει σα Ρωμαίος, που αναζητά την πολυαγαπημένη Ιουλιέτα του, βρίσκεται το "Περδικονέρι", ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό φτιαγμένο από το χέρι του πιο επιδέξιου καλλιτέχνη ο οποίος επιμελήθηκε τον αρμονικότερο ίσως συγκερασμό φυσικής πρόνοιας και τεχνικής δραστηριότητας.
Ριζωμένο στις παρυφές του "Περδικόνερου" το χωριό στέλνει φιλιά προς όλα τα γύρω βουνά, που με δέος θωρούν τη λάμψη των επιτευγμάτων του άλλοτε κεφαλοχωρίου. Στον όμορφο τούτο τόπο ανταμώνεται το βλέμμα τ' Αη - Λιά απ' την Ανατολή και της Παναγιάς από τη Δύση, που με πλήρη ευχαρίστηση έχουν επωμισθεί την επιστασία του Ποιμνίου του Θεού.
Το ίδιο καλόκαρδος και ευοίωνος εμφανίζεται και ο Αη - Νικόλας, που σαν ένας σύγχρονος Ποσειδώνας περιστοιχίζεται από τις νεράϊδες του βουνού τις πέρδικες. Τα υπέροχα αυτά πουλιά λούζονται στα νερά του και στήνουν μακρόσυρτο χορό, που μαγεύει κάθε περαστικό.
Από εδώ πηγάζει ένας γραφικότατος χείμαρρος, που σχηματίζει πλήθος μικρών καταρρακτών στο διάβα του προς το μεγάλο ποταμό. Χωρίζεται σε δύο "ρέματα" - δύο δίδυμα αδέλφια, που αν και ξεκινούν από το ίδιο κύτταρο διαφέρουν κατά πολύ. Το πρώτο ορμητικό και συνοφρυωμένο ακολουθεί το συντομότερο δρόμο προς το Γεφύρι της Καλογριάς. Αντίθετα το δεύτερο ακολουθεί μακρύτερο δρόμο μόνο και μόνο να περάσει μεσ' απ' το χωριό να χαιρετίσει τους καλούς χωρικούς και να φιλήσει ευλαβικά τα πόδια της Παναγιάς της Γοργόνας.
Απέναντι από το χωριό στέκεται περήφανο κι επιβλητικό το κάστρο της Άκοβας, νοσταλγώντας το ένδοξο παρελθόν, όταν αποτελούσε ένα απ' τα μεγαλύτερα διοικητικά κέντρα της Πελοποννήσου. Παράλληλα, έντονη είναι και η συγκίνηση στο συλλογισμό της εξαιρετικής βασίλισσάς του. Θάβοντας τον αμύθητης αξίας χρυσό αργαλειό της στα έγκατα της γης, η Μαργαρίτα διέφυγε για να γλιτώσει τον τουρκικό ζυγό, μετά την πτώση του κάστρου.
    Το χαμό της ακόμα θρηνεί το στοιχειό της Μολώσαινας το οποίο και παρηγορεί η γλυκιά ύπαρξη της Παναγίας της Ευαγγελίστριας. Όμως το πεπρωμένο έγραφε και το ορφάνεμα της εκκλησίας που πρόσφατα έχασε το μοναδικό της καλόγερο. Ο σεβαστός ασκητής Γεράσιμος ήταν αναπόσπαστο στοιχείο του τόπου, καθώς με το χαμόγελο στα χείλη και το λουκουμάκι στο χέρι καρτερούσε τον ταπεινό προσκυνητή για να του τονώσει τη θρησκευτικότητά του και κυρίως να αναζωπυρώσει τον πατριωτισμό του μέσα από παραδόσεις και θρύλους, που λίγοι έχουν το προνόμιο να γνωρίζουν.
Μολονότι η Άκοβα κατέχει το στέμμα ο εξουσιαστής του τόπου είναι ο άρχοντας Αινίνος. Το βουνό αυτό χρόνια τώρα ορθώνεται απόρθητο φρούριο καθώς με το αγέρωχο βλέμμα του εποπτεύει τα περίχωρα και κρατά γερά ασφαλισμένα τα κλειδιά του καιρού στις απάτητες κορυφές του.
Ωστόσο το ενδιαφέρον κάθε επισκέπτη επικεντρώνεται στη Νύμφη του Βορρά, την Αγία Μαρίνα. Οι γοητευτικοί και λεβέντες πλάτανοι που την περιτριγυρίζουν της δίνουν τη χάρη της Πηνελόπης. Στις πυκνές φυλλωσιές τους φωλιάζουν τ' αηδόνια. Το γλυκολάλημά τους σε σύνθεση με τις μελωδικές λαλιές άλλων ωδικών πουλιών υποβάλλουν το χρέος της καθήλωσης για την απόλαυση της απαλότητας που διαφεντεύει το κελάηδημα και δίνει την εντύπωση μυσταγωγίας.
Νοτιότερα καθώς χαμηλώνει αγαθή ράχη των λόφων με τις ελιές η φορεσιά της γης παρουσιάζεται ρευστή και αέρινη. Είναι το γαλάζιο πέπλο της λίμνης του Λάδωνα που τα μενεξεδένια χρώματα του ηλίου μετατρέπουν σε ζαφείρι που κοσμεί το δαχτυλίδι του Περδικονερίου.
Σ' όλο αυτό το μεγαλείο δεν ήταν δυνατόν να μην ανταποκριθούν οι χωρικοί.
Θέλοντας να τιμήσουν τη φύση και να γίνουν συμμέτοχοι στο καλλιτεχνικό της μεσουράνημα έχτισαν τα σπίτια τους σε απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον. Η λιτότητα και η συμμετρία τους τίθονται ως πρωτογενείς φορείς που τα καθιστούν μεγαλοπρεπή και χαριτωμένα.
Σχεδόν όλα διατηρούν τον παραδοσιακό χρωματισμό της ελληνικής σημαίας: κατάλευκοι τοίχοι και γαλάζια πορτοπαράθυρα. Διώροφα ή ισόγεια μοιάζουν καλλονές που καμαρώνουν το μεταξωτό τους φόρεμα, διακοσμημένο από πολύχρωμα λουλούδια στο κάτω μέρος.
Από κανένα σπιτικό δεν εκλείπει η ευωδιά του κήπου - κόκκινα τριαντάφυλλα στα χείλη του νέου και ροζ βιολέτες στα μάγουλα της κόρης.
Αν και το χωριό είναι διάσπαρτο από γραφικά καφενεδάκια οι Περδικονερίτες προτιμούν να πίνουν τον καφέ τους στη μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία με την πέτρινη βρύση, που το κρυστάλλινο νερό της βρέχει τα πόδια του περήφανου γερο - πλατάνου. Πιο πέρα το άγαλμα του άγνωστου στρατιώτη, χρόνια τώρα, σοβαρό και νηφάλιο μεταφέρει ζωηρή υπόμνηση του παρελθόντος και αισιόδοξο - μήνυμα του άδηλου μέλλοντος.
Λίγο παρακάτω από την πλατεία το καμπαναριό του Αγίου Δημητρίου επισημαίνει με τόνο που δονεί την ατμόσφαιρα "εν τούτω νίκα". Τρία καταπληκτικά ρολόγια συμπληρώνουν την πολύπτηχη όψη του, ενώ χαρακτηριστική είναι η ακρίβειά τους ενώ σημαίνουν τις Ώρες που κατά τον Όμηρο εφοούρουν τις πύλες τ' ουρανού. Από την πρόσφορη τούτη βίγλα ο Άγιος επιβλέπει το ευσεβές ποίμνίο του, το ευλογεί και το συνοδεύει παντού, δηλώνοντας την ευγνωμοσύνη του για τις συνεχείς δωρεές που ανέκαθεν παρέχει. Γιατί οι πιστοί αν και άνθρωποι του καθημερινού μόχθου με ευχαρίστηση έθεσαν τον οβολό του για την τελειοποίηση του εξεζητημένου εξωτερικού και εσωτερικού διακόσμου, του ρυθμού βασιλικής ναού. Το μεγάλο προαύλιο με τα όμορφα δεντράκια, τις φουσκωτές δάφνες και τις ευωδιαστές τριανταφυλλιές φορτίζουν το συνεπή Χριστιανό που εισέρχεται από τις τρεις μεγάλες αυλόπορτες με το όραμα της αγαλλίασης και της μακαριότητας.
Σε ανάλογο επίπεδο κυμαίνεται και η χάρη του Δημοτικού σχολείου. Επιδέξια δομημένο, πανύψηλο και επαρκώς εξοπλισμένο καμαρώνει που αποτελεί εστία γαλούχησης των παιδικών ψυχών. Έντονη η συγκίνηση του Δημοτικού, του Νηπιαγωγείου και του Παιδικού σταθμού μπρος στις μνήμες περασμένων ετών, όταν οι αυλές τους έσφυζαν από ζωή και χαρούμενα παιδικά γέλια.
Όλος αυτός ο παράδεισος ευωδιάς και χρωμάτων έχει επεκταθεί και στις ψυχές των ανθρώπων, που διατηρούν ακμαίο το πατριωτικό συναίσθημα και τη συνείδηση του χρέους για κοινωνική αλληλεγγύη. Η τραχιά ζωή τους έχει κάνει έξυπνους, εργατικούς και επίμονους. Το θρησκευτικό στοιχείο είναι βαθιά ριζωμένο μέσα τους και απαράμιλλα συνδεδεμένο με την κοινωνική ζωή, ενώ η φιλοξενία και η καταδεκτικότητα του τους διακρίνει είναι πασίγνωστη.
Η πενία διάβηκε σπιθαμή προς σπιθαμή το μαρτυρικό, άγονο τούτο τόπο χρησιμοποιώντας τα ζοφερότερα χρώματα για να χαράξει τ' ανεξίτηλα για πάντα σημάδια της. Σκληρή μάχη με τα πλοκάμια της έδινε η "Ζάβαλη μάικου" κοπιάζοντας τη μέρα στα χωράφια και ξενυχτώντας με τη ρόκα της ή τον αργαλειό της πασχίζοντας να πλέξει μια καλύτερη μοίρα για την κόρη της.
Αυτή είναι κατά προσέγγιση η ομορφιά που συνθέτει το ζωγραφικό πίνακα του Περδικονερίου, που όμως δεν πρόκειται για τέχνη Ελ. Γκρέκο ή Πικάσο μα σύνολο από πινελιές φτιαγμένες από αόρατο χέρι ταλαντούχο και θεόπνευστο.





0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου