(*)
Δημήτριος Κυρ. Κυριακόπουλος: «ΒΙΟΣ…
ΑΒΙΩΤΟΣ», αφήγημα, σελίδες: 288, αυτοέκδοση,
Αθήνα 2016 Στο γορτυνιακό Περδικονέρι
είδε το φως της ζωής ο συγγραφέας του
βιβλίου κ. Δημήτρης Κυριακόπουλος, ο
οποίος υπηρέτησε στη Μέση Εκπαίδευση
ως μουσικός, από το 1980 μέχρι την
συνταξιοδότησή του. Εκτός από τις
αξιοζήλευτες σπουδές Μουσικής, έχει
και σημαντικό συγγραφικό έργο πάνω στα
δημοτικά τραγούδια και μοιρολόγια της
Αρκαδίας, έχει γράψει δύο βιβλία για τη
γενέτειρά του, καθώς και το «ΜΕΛΙΡΡΥΤΟΣ
ΞΥΝΩΡΙΣ – Ιωάννης Παναγιωτόπουλος –
Κούρος, Δημ. Παναγιωτόπουλος-Κούρος,
Βίος και έργα». Το «Βίος… Αβίωτος» είναι
το βιβλίο που εξέδωσε μέσα στο 2016 και
πρόκειται για ένα γλαφυρό και άκρως
ενδιαφέρον αφήγημα. Είναι, όπως γράφει
στη σελ. 9: «Ένας φόρος τιμής στον 95χρονο
μπαρμπα-Παναγιώτη, που ζει και ονειρεύεται
την ανηφορική και καρποφόρα πορεία του
αιώνιου βίου του στον πιο συμπυκνωμένο
αιώνα της ανθρωπότητας… Σέρνει μαζί
της η διήγηση τούτη και ιστορίες
παράπλευρες, αποδείχνοντας πως δεν
είναι ένα εγωιστικό αφήγημα, ένα επηρμένο
αφήγημα, ένας αυτοέπαινος ενός μονάχα
ανθρώπου…» και στη σελ. 15: «Το εξομολογητικό
τούτο βιβλίο μας ξετυλίγει, από τον μίτο
της Αριάδνης, γεγονότα, πρόσωπα και
καταστάσεις, ενδεικτικά της Αρκαδικής
ευφυϊας και τόλμης…». Στο «Βίος…
Αβίωτος» περιγράφονται τα μονοπάτια
και οι μεγάλοι δρόμοι, που πήρε στη ζωή
του ο μπαρμπα-Παναγιώτης σε μια Ελλάδα
που γνώριζε μεγάλες κοινωνικές, πολιτικές
και οικονομικές αλλαγές. Είναι κάποιες
φορές έντονη η νοσταλγία στην αφήγηση
ενώ δεν λείπει η συγκίνηση και οι
γλυκόπικρες στιγμές που κρατούν αμείωτο
το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Γραμμένη
απλά και πηγαία τούτη η ιστορία ζωής,
αναφέρεται σε πικρές αλήθειες αλλά έχει
και σοφές κουβέντες καταγεγραμμένες.
Υπογραμμίσαμε στη σελίδα 284: «Γιατί δεν
το πιστεύω να περνάω καλά άμα δε δουλεύω.
Η δουλειά σε στέλνει στον Παράδεισο. Δε
γκεζεράει ο νου σου στο κακό», στη
σελ.205: «Ζούδι ο άνθρωπος. Κακό ζούδι»,
στη σελ. 206 «Απέ είχε και η πολιτική τις
αβάντες τα, κανά μεροκάματο, κανά γιατρό,
κανά νοσοκομείο για την ανάγκη και έτσι
αυγατήσανε και μεγαλώσανε οι πολιτείες
και αδειάσανε τα χωριά και ρήμαξε ο
τόπος». Τον καίει τον ήρωά μας το θέμα
της ερήμωσης της ελληνικής υπαίθρου:
«Αδειάσανε τα χωριά μας και γιόμισε η
Αθήνα αργόμιστους. Και τα χωράφια χέρσα
και λογγωμένα και γαϊδουροτσουλήθρες.
Ρημάξαμε την πατρίδα μας τηράγοντας
την καλοπέραση με ανίδρωτα λεφτά των
τοκογλύφων.» (σελ. 238). Ο «Βίος… Αβίωτος»
ως πνευματικό αγίασμα μας ζέστανε την
καρδιά και αιχμαλώτισε τη σκέψη μας και
τις ευαισθησίες μας. Μας έδειξε του
μπαρμπα-Παναγιώτη τη δύναμη της ψυχής
του, τον ζυγιασμένο του λόγο, την μεγάλη
του θέληση και τον αγώνα του για τα απλά,
τα καθημερινά, τ’ ανθρώπινα πράγματα.
Αυτά που αφορούν και αγγίζουν όλους
μας. (Ζώνη, 27/11/2016).
(Πήγή: Εφημερίδα ΓΟΡΤΥΝΙΑ φύλλο Ιανουαρίου 2017
Σχόλια: Ζαχαρούλα Γαιτανάκη)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου